بلاتکلیفی.

از همه درمانده تر آدمهای بلاتکلیفند؛

اینهایی که دلشان پر بودنِ لحظه هایشان از حضور یکی را میخواهد

ولی تویِ تنهاییشان یک طورِ خوبی غرق شده اند.

اینهایی که دوست دارند یکی را

ولی از دوست داشتنش کلافه اند،بریده اند.

اینهایی که از دست و پا زدن توی خاطرات خسته شدند و تنها دلخوشیشان همان خاطرات است.

آدمهای بلاتکلیف

میانه راه مانده اند برای همیشه؛

نه به دوست داشتن میرسند،

نه به فراموشی.

نه به نبودنش عادت میکنند

نه نخواستنش تویِ ذهنشان میگنجد.